حق پخش تلويزيوني هميشه محل مناقشه فوتبال ايران با تلويزيون بوده است. تا پيش از آنکه کنفدراسيون فوتبال آسيا پرداخت حق پخش تلويزيوني را يکي از ملزومات تعيين سهميه براي کشورها جهت حضور در مسابقات ليگ قهرمانان آسيا تعيين کند، اين حق در اختيار باشگاه‌ها نبود و از آن محروم بودند.
در سال 1387 با پيگيري‌هاي فدراسيون فوتبال و دخالت سازمان تربيت بدني وقت، صداوسيما ناچار به خريدن امتياز حق پخش تلويزيوني مسابقات شد، آنهم در قالب يک پروژه که منفعت آن تماما به سود سيما بود و باشگاه‌هاي فوتبال کمترين بهره را از آن مي‌بردند. صداو سيما در کنار خريدن امتياز حق پخش تلويزيوني مسابقات امتياز فروش تبليغات دور زمين را نيز در اختيار گرفته بود که از اين بابت سودي سرشار به اين سازمان رسيد.
افزايش قيمت حق پخش تلويزيوني گرچه اميدوارکننده بود اما هنوز به اندازه‌اي نبود که فوتبال بايد از نمايش مسابقاتش بهره مي‌برد. به همين خاطر فدراسيون فوتبال تصميم بر آن گرفت که امتياز حق پخش تلويزيوني از تبليغات دور زمين جدا شده و به دو شرکت و يا سازمان جدا از هم فروخته شود.
در اين رابطه رايزني‌هايي صورت گرفته و با قيمت گذاري مناسب بزودي قرارداد فروش اين دو امتياز امضا مي‌شود، قراردادهايي که گفته مي‌شود رقم آنها به مراتب بيشتر از ارقامي است که فدراسيون فوتبال تا به امروز از اين بابت به دست آورده است. ظاهرا هر دو شرکتي که خواهان امتياز حق پخش تلويزيوني و تبليغات ميداني فوتبال شده‌اند، ايراني بوده و با شرايطي بهتر از گذشته خواهان اين امتيازها شده‌اند.
نظرات شما عزیزان:
|
منوی اصلی
تبادل
لینک هوشمند
نویسنده: 
